www.pobieralnie.fora.pl

Juukla

Hi all, glade to be part of this forum...

aaa4

-Oczywiscie. Bylas wtedy mniejsza od moich wnukow! - stwierdzil Fenoglio w zadumie, podchodzac do okna. - Naprawde chetnie bym go zobaczyl - powiedzial. - Mam na mysli Smo-lipalucha. Teraz jest mi przykro, ze zgotowalem mu taki koniec. Ale to jakos do niego pasowalo. Jak to pieknie wyrazil Szekspir: Kazdy gra jakas role, a moja rola jest smutna. Wygladal na ulice. Na gorze cos sie stluklo, ale Fenoglio nie zwracal na to uwagi.

-Czy to pana dzieci? - spytala Meggie, wskazujac palcem w gore.

-Uchowaj Boze, nie. To moje wnuki. Jedna z moich corek tez tutaj mieszka. Przychodza do mnie ciagle, a ja opowiadam im rozne historie. Polowa wsi slucha moich historii, ale nie mam juz sily przelewac ich na papier. Gdzie on teraz jest? - Fenoglio odwrocil sie i spojrzal pytajaco na Mo. 247

-Smolipaluch? Nie wolno mi tego mowic. On nie chce pana widziec.

-Bardzo sie przestraszyl, gdy tata opowiedzial mu o panu -dodala Meggie. "Ale Smolipaluch musi sie dowiedziec, co sie z nim stanie -myslala goraczkowo - musi. Moze wtedy zrozumie, ze nie powinien wracac. I wiecznie tesknic" - z gorycza dodala w myslach.

-Musze go zobaczyc! Tylko jeden raz. Nie rozumie pan? - W oczach Fenoglia malowala sie niema prosba. - Moglbym niepostrzezenie pojsc za wami. Przeciez nie moze mnie rozpoznac. Chce sie tylko upewnic, czy wyglada tak, jak go sobie wyobrazalem. Ale Mo potrzasnal glowa.

-Mysle, ze bedzie lepiej, jesli go pan zostawi w spokoju.